Animatie levensloop

Levensloop van de mens

De animatie laat zien hoe het persoonlijke bewustzijn uit het universele bewustzijn tevoorschijn komt bij de geboorte en aan het einde van het leven opnieuw in dit universele opgaat. Voor de geboorte bestaat bewustzijn nog niet als een geïndividualiseerde vorm die aan een lichaam is verbonden. Het universele bewustzijn kent geen grens en maakt geen onderscheid tussen hier en daar of tussen toen en straks. Het eeuwige nu vult het geheel als een onverdeelbare tegenwoordigheid. Het vormt een allesomvattend veld zonder binnen en buiten.

Wanneer een mens wordt geboren verandert deze openheid ingrijpend. Een lichaam ademt voor het eerst en maakt contact met licht en geluid. Het universele bewustzijn lokaliseert zich in de nieuwgeboren mens en verschijnt als een persoonlijk bewustzijn dat als centrum fungeert van waaruit de wereld kan worden ervaren. De mens kijkt door ogen en hoort door oren en voelt via een huid die een grens vormt tussen binnen en buiten. Door deze grens ontstaat een perspectief dat zich door de wereld beweegt en dat in de animatie zichtbaar wordt als een lichtpunt met een blauwe sfeer. Die blauwe sfeer stelt het actuele persoonlijke bewustzijn voor. Doordat het bewustzijn zich in een lichaam centreert ontstaat een perspectief dat de ervaring van ruimte en tijd mogelijk maakt en dat in de animatie zichtbaar wordt als een lichtpunt dat zich over de levenslijn verplaatst. De opeenvolging van momenten vormt de basis van een levensverhaal.

Toch blijft het universele bewustzijn niet achter als een verdwenen oorsprong. Het werkt als een ondertoon die het hele leven begeleidt en in momenten van stilte, liefde of verwondering het persoonlijke bewustzijn een glimp laat ontvangen van die ruimere aanwezigheid. In zulke momenten vertraagt de tijd en krijgt de ervaring meer diepte, waardoor het persoonlijke centrum zijn greep op plaats ontspant en voelt dat het niet volledig losstaat van een grotere samenhang. Deze verruiming vormt de ervaring die ik NU-rek noem. Het nu verschijnt dan als een ruimtelijke duur waarin meerdere betekenislagen tegelijk resoneren en waarin verleden en toekomst elkaar raken als bewegingen binnen één veld. Soms voelt de tijd scherp en dwingend, omdat het persoonlijke perspectief veel gewicht draagt en soms opent de ervaring zich, omdat het veld van het universele bewustzijn door de oppervlakte heen klinkt. Deze wisselwerking vormt de grondstructuur van elke levensloop. Deze verschillende ervaringsmodi worden zichtbaar in de lichte oscillatie van de blauwe sfeer.

Onze transcendente ontvankelijkheid ontstaat in de wisselwerking tussen het universele en het persoonlijke bewustzijn en vormt een modaliteit waarin zowel potenties als impliciete ordeningen voelbaar worden. Potenties verschijnen als nog onbepaalde mogelijkheden die zich kunnen actualiseren wanneer de ervaring daartoe open is. De impliciete ordening vormt een dragende structuur die al werkzaam is voordat zij bewust herkend wordt en die zowel denkstructuren als impliciete duidingen omvat voor domeinen die niet door de zintuigen kunnen worden verkregen. Tegelijkertijd ontvangt de mens via zintuiglijke ontvankelijkheid indrukken die de concrete wereld binnenbrengen via waarneming en lichamelijke resonantie. Ervaring ontstaat wanneer deze twee stromen elkaar ontmoeten en interfereren. Het denken fungeert daarbij als midden dat geen eigen inhoud produceert, maar de articulatie mogelijk maakt van wat in deze interferentie verschijnt. Het denken vangt zowel de zintuiglijke indrukken als de transcendente impulsen op en maakt daardoor begrijpelijk wat zich op het grensvlak tussen verschijning en mogelijkheid aandient. In deze interferentie krijgt ervaring haar betekenisvolle structuur en ontvangt de mens richtinggevende mogelijkheden zonder dwingend karakter. Deze dubbele ontvankelijkheid vormt de grondslag van menselijke ervaring.

Aan het einde van het leven verschuift de verhouding tussen persoonlijk en universeel bewustzijn opnieuw. Het persoonlijke bewustzijn opent zich voor een ruimer veld. De dood verschijnt niet als leegte, maar als een terugkeer. De lokalisatie die het persoonlijke perspectief mogelijk maakte, lost op. Het onderscheid tussen binnen en buiten verdwijnt weer en de stroom van momenten valt samen tot aanwezigheid in het eeuwige NU. Het persoonlijke bewustzijn keert terug in het universele bewustzijn, waaruit het ook voortkwam en waarvan het in feite nooit los is geraakt.

Tussen deze twee horizonnen - geboorte en dood - ontvouwt zich het verhaal dat wij leven noemen. Geboorte vormt de vernauwing van een open veld tot een gericht perspectief. Leven vormt de dans tussen begrenzing en ruimte. Dood vormt de terugkeer naar een universeel bewustzijn dat geen centrum nodig heeft. In deze drievoudige beweging verschijnt de essentie van wat het betekent om mens te zijn.