Als een mens geboren wordt, ontsluit zich de potentie van dit nieuwe individu. In onderstaand zelfportret van René Magritte wordt dit prachtig verbeeld. Het symboliseert voor mij twee dingen. Op de eerste plaats de kunst van visionair leiderschap en op de tweede plaats de determinatie (ofwel bepaaldheid) van de intrinsieke eigenschappen van elk wezen. In de periode dat de nieuwe mens opgroeit tot een volwassene, wordt hij/zij gemoduleerd door zijn opvoeding en de cultuur waarin hij wordt groot gebracht. In de contacten met anderen zal hij zich steeds iets moeten aanpassen om in harmonie met hen te kunnen omgaan. Deze harmonie wordt uitgedrukt met het werkwoord ‘resoneren’.
Ook tijdens vergaderingen herken ik deze trits. Alles begint met een idee. Dit noem ik de fase van ontsluiting. Vervolgens vindt er een discussie plaats over het idee en krijgt het idee steeds meer vorm. Dit is de fase van modulering. Tenslotte moet er draagvlak verkregen worden, met andere woorden: het uitgewerkte idee moet gaan resoneren in de organisatie.