COVID-19 deel 3

Wat zijn de gevolgen van het scenario waar het kabinet voor gekozen heeft?

De rode zinnen zijn letterlijke passage uit de tv-toespraak van premier Rutte van afgelopen maandag 16 maart.

De realiteit is (…) dat de komende tijd een groot deel van de Nederlandse bevolking met het virus besmet zal raken. Om de verderop genoemde groepsimmuniteit te bewerkstelligen zou ongeveer 60% van de bevolking besmet moeten raken. Het sterftepercentage is sterk leeftijd gerelateerd en is uiteraard bij chronische zieke mensen hoger dan bij gezonde mensen, maar gemiddeld wordt er gerekend met 2%. Ten gevolge van dit scenario bestaat dus de kans dat er 200.000 mensen komen te overlijden (17 miljoen x 0,6 x 0,02).

Dat is wat de deskundigen ons nu vertellen. En wat zij ons ook zeggen, is dat we in afwachting van een vaccin of medicijn de verspreiding van het virus kunnen afremmen ….

De verspreiding wordt inderdaad afgeremd door de maatregelen van het kabinet: scholen & de horeca worden gesloten, er dient social distancing in acht genomen te worden (van 1,5 m) en er wordt een aantal hygiëne maatregelen van kracht.

…. en tegelijkertijd gecontroleerd groepsimmuniteit op kunnen bouwen. Met groepsimmuniteit bouw je als het ware een beschermende muur om hen (kwetsbare ouderen en mensen met een zwakke gezondheid) heen. Dat is het principe. Maar we moeten ons wel realiseren dat het maanden of zelfs langer kan duren om groepsimmuniteit op te bouwen en in die tijd moeten we mensen die een groter risico lopen zoveel mogelijk afschermen.

Hoe schermen we de kwetsbare ouderen en mensen met een zwakke gezondheid dan af? Hoe wordt die beschermende muur gebouwd? Dat zou op twee manieren kunnen. Voor deze groep kan of een volledig isolement worden ingesteld, of alle zorgmedewerkers en bezoekers van deze groep zouden preventief getest moeten worden. Uit empathische overwegingen is een isolement voor ouderen niet wenselijk en om alle bezoekers te testen, hebben we gewoonweg te weinig testsetjes.

Maximaal controleren betekent dat we proberen met maatregelen de piek in het aantal besmettingen af te vlakken en uit te smeren over een langere periode. Met deze aanpak waarin de meeste mensen alleen lichte klachten zullen krijgen, bouwen we immuniteit op en zorgen we dat de zorg het aankan.

De piek wordt inderdaad afgevlakt en het onvermijdelijk aantal besmettingen wordt inderdaad uitgesmeerd over een langere periode. Maar wat zorgt ervoor dat de meeste mensen alleen lichte klachten zullen krijgen? En accepteren we dan met elkaar dat er veel doden te betreuren zullen zijn? De zorg kan het beter aan, maar wat als zorgmedewerkers besmet raken. Ook zij worden niet extra beschermd.

Kortom, is dit scenario wel zo succesvol als men hoopt?